Yannis Gaitis | Γιάννης Γαϊτης

He initially studied at the School of Fine Arts in Athens and in 1949 he participated, with Alekos Kontopoulos and other artists who had turned to abstract trends, in the founding of the group “The Extremes”. In 1954 he went to Paris, where he completed his studies at the School of Fine Arts there and at the Grande Chaumiere academy.

Working both in Paris and Athens and having started his exhibition activity in 1944 with a solo exhibition in his workshop and then in Parnassos, he continued to present his work individually in Parisian and Athenian galleries, as well as in European countries and of America, while in 1984, a week before his death, a large retrospective was inaugurated at the National Gallery. His participations in group exhibitions in Greece and abroad were also numerous, among which stand out the São Paulo Biennale in 1952 and 1967 and the Europalia in 1982 in Brussels. His work was also presented in posthumous exhibitions, including the retrospective in 1994 at the Vafopouleio Spiritual Center in Thessaloniki.

Working mainly with painting and, on a more limited scale, with sculpture and engraving, he began with portraits, to soon move on to abstract expressionist and surrealist compositions, cubist and geometric creations and, at the same time, abstract plaster sculpture compositions corresponding to of his painting. For a while his creations were composed of insects, little people, birds and plants, suggesting an absurd world. Shortly after the mid-1960s, he began to shape the well-known little man, which is initially repeated around a central representation, to be formalized and standardized afterwards, becoming, repeated in various variations, a symbol and a means of irony and social criticism . Focusing on this little man he also created constructions, oversized sculptural compositions, environments and happenings, while also transferring it to clothes, textiles and toys.

Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και το 1949 συμμετείχε, με τον Αλέκο Κοντόπουλο και άλλους καλλιτέχνες που είχαν στραφεί στις αφηρημένες τάσεις, στην ίδρυση της ομάδας “Οι Ακραίοι”. Το 1954 πήγε στο Παρίσι, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών και στην ακαδημία Grande Chaumiere.

Εργαζόμενος τόσο το Παρίσι όσο και στην Αθήνα και έχοντας ξεκινήσει την εκθεσιακή του δραστηριότητα το 1944 με μία ατομική έκθεση στο εργαστήριό του και στη συνέχεια στον Παρνασσό, εξακολούθησε να παρουσιάζει ατομικά το έργο του σε παρισινές και αθηναϊκές γκαλερί, καθώς και σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, ενώ το 1984, μία εβδομάδα πριν το θάνατό του, εγκαινιάστηκε μεγάλη αναδρομική στην Εθνική Πινακοθήκη. Πολυάριθμες υπήρξαν και οι συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1952 και το 1967 και τα Ευρωπάλια το 1982 στις Βρυξέλλες. Το έργο του παρουσιάστηκε επίσης σε μεταθανάτιες εκθέσεις, μεταξύ των οποίων η αναδρομική το 1994 στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ασχολούμενος κυρίως με τη ζωγραφική και, σε πιο περιορισμένη κλίμακα, με τη γλυπτική και τη χαρακτική, ξεκίνησε από πορτρέτα, για να προχωρήσει σύντομα σε αφηρημένες εξπρεσιονιστικές και σουρεαλιστικές συνθέσεις, κυβιστικές και γεωμετρικές δημιουργίες και, παράλληλα, αφηρημένες συνθέσεις γλυπτικής από γύψο, αντίστοιχες με της ζωγραφικής του. Για ένα διάστημα οι δημιουργίες του συντίθενται από έντομα, ανθρωπάκια, πουλιά και φυτά, που υποδηλώνουν ένα παράλογο κόσμο. Λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 άρχισε να διαμορφώνει το γνωστό ανθρωπάκι, που επαναλαμβάνεται αρχικά γύρω από μια κεντρική παράσταση, για να σχηματοποιηθεί και να τυποποιηθεί στη συνέχεια, αποτελώντας, επαναλαμβανόμενο σε διάφορες παραλλαγές, ένα σύμβολο και ένα μέσο ειρωνείας και κοινωνικής κριτικής. Με επίκεντρο το ανθρωπάκι αυτό δημιούργησε επίσης κατασκευές, υπερμεγέθεις γλυπτικές συνθέσεις, περιβάλλοντα και χάπενινγκς, ενώ το μετέφερε και σε ρούχα, υφάσματα και παιχνίδια.