Giorgos Gounaropoulos | Γιώργος Γουναρόπουλος

In 1906 he came to Greece, where he studied painting at the School of Fine Arts (1907-1912) with the teachers Spyros Vikatos, Dimitrios Geraniotis, Georgios Roilos and Georgios Iakovidis. Having won the Averof scholarship, he went in 1919 to Paris, where he completed his studies at the Academies Julian and Grande Chaumiere.

During his stay in the French capital he took part in Parisian salons and in 1926 presented his first solo exhibition at the Vavin-Raspail gallery. In Athens, where he returned permanently in 1931, he exhibited for the first time in 1924, while the solo exhibition he organized in 1929 at the Stratigopoulos gallery was criticized by the followers of the academic style but was enthusiastically received by the new critics. His exhibition activity continued with individual events and participation in Panhellenic exhibitions, in exhibitions of the groups “Techni” and “Stathmi” and in international ones, such as the São Paulo Biennale in 1959 and the Alexandria Biennale in 1963. In 1958, representing Greece, he was honored with the international Guggenheim prize, while in 1975 his work was presented in a retrospective exhibition at the National Gallery. Since 1979, his house in Zografou has been operating as the Gounaropoulos Museum, following a donation from his family.

His artistic creation also includes illustrations of poetry collections, the mural decoration of the Municipal Council meeting room in the Athens City Hall with scenes inspired by the mythology and history of the city (1937-1939) and the iconography of the Holy Trinity Chapel of the Municipal Hospital Volos (1951).

Starting from the academic style and having learned the teachings of Impressionism and Cezanne, he arrived at a personal surrealist style, in which the linearly rendered forms are inspired by the ancient lykyths and surrounded by a dreamy and lyrical atmosphere, where an important role is played by play of shadow and light.

Το 1906 ήρθε στην Ελλάδα, όπου σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1907-1912) με καθηγητές τους Σπύρο Βικάτο, Δημήτριο Γερανιώτη, Γεώργιο Ροϊλό και Γεώργιο Ιακωβίδη. Έχοντας κερδίσει την Αβερώφειο υποτροφία, πήγε το 1919 στο Παρίσι, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Ακαδημίες Julian και Grande Chaumiere.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του τη γαλλική πρωτεύουσα έλαβε μέρος σε παρισινά σαλόνια και τo 1926 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερί Vavin-Raspail. Στην Αθήνα, όπου επέστρεψε οριστικά το 1931, εξέθεσε για πρώτη φορά το 1924, ενώ η ατομική έκθεση που οργάνωσε το 1929 στη γκαλερί Στρατηγοπούλου επικρίθηκε από τους οπαδούς της ακαδημαϊκής τεχνοτροπίας αλλά έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους νέους κριτικούς. Η εκθεσιακή του δραστηριότητα συνεχίστηκε με διοργανώσεις ατομικών και συμμετοχές σε Πανελλήνιες, σε εκθέσεις των ομάδων “Τέχνη” και “Στάθμη” και σε διεθνείς, όπως οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1959 και της Αλεξάνδρειας το 1963. Το 1958, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Guggenheim, ενώ το 1975 το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη. Από το 1979 το σπίτι του στου Ζωγράφου λειτουργεί ως Μουσείο Γουναρόπουλου, μετά από δωρεά της οικογένειάς του.

Η καλλιτεχνική του δημιουργία περιλαμβάνει επίσης εικονογραφήσεις ποιητικών συλλογών, την τοιχογραφική διακόσμηση της αίθουσας συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου στο Δημαρχείο της Αθήνας με σκηνές εμπνευσμένες από τη μυθολογία και την ιστορία της πόλης (1937-1939) και την αγιογράφηση του παρεκκλησίου της Αγίας Τριάδας του Δημοτικού Νοσοκομείου Βόλου (1951).

Ξεκινώντας από την ακαδημαϊκή τεχνοτροπία και έχοντας γνωρίσει τα διδάγματα του ιμπρεσιονισμού και του Cezanne, κατέληξε σε ένα προσωπικό σουρεαλιστικό ύφος, στο οποίο οι γραμμικά αποδιδόμενες μορφές είναι εμπνευσμένες από τις αρχαίες ληκύθους και περιβάλλονται από μια ατμόσφαιρα ονειρική και γεμάτη λυρισμό, όπου σημαντικό ρόλο παίζει το παιχνίδι της σκιάς και του φωτός.