Agenor Asteriadis | Αγήνωρ Αστεριάδης

Agenor Asteriadis was born in 1898 in Larissa, he was apprenticed from a young age to painter Erato Asprogeraka-Valvi.

He studied at the Athens School of Fine Arts under Georgios Roilos, Georgios Iakovidis, Spyros Vikatos, Pavlos Mathiopoulos and Nikolaos Lytras (1915-1921).

He presented his first solo exhibition at the Daphnopoulou Gallery in Larissa (1921). Before his appointment as drawing teacher in secondary education (1925), he made a living working for an advertising agency. He travelled around Greece, mainly in Thessaly and Macedonia, and found inspiration in the natural and architectural landscapes.

Apart from landscape painting, which makes up most of his oeuvre, he painted still lifes, nudes and portraits. He developed a personal idiom in tune with the quests of the ‘30s Generation, combining modernist elements with traditional formulas of Byzantine and folk art. His mature painting is characterised by the emphasis on formalisation and a flat perspective.

He was also active in printmaking, publishing albums such as The Schwarz House at Ambelakia (1928, repr. 1974) and Children’s Drawings (1933, in collaboration with Spyros Vassiliou); the latter was awarded at the Exposition Internationale des Arts et Techniques in Paris (1937).

During the German occupation he published single-sheet prints with themes from folk songs. Active also in religious painting, he decorated churches, designed mosaics and portable icons and illustrated religious and literary books and school textbooks.

He was a member of the Union of Greek Artists (1925), participated in the reestablishment of “Omada Techni” (1930) and co-founded the “Stathmi” group (1950). After 1959 he taught freehand drawing at the Athens Technological Institute.

He presented his work in many solo and group exhibitions, and took part in Panhellenic and international exhibitions among which the Venice Biennale of 1934 and 1940 and the Biennales of Sao Paolo and Alexandria in 1959. Retrospectives of his work were organised at the Athens Technological Institute in 1961, the National Gallery in 1976 and the Benaki Museum in 2011.

He died in Athens in 1977.

Ο Αγήνωρ Αστεριάδης γεννήθηκε το 1898 στη Λάρισα, μαθήτευσε από μικρός στη ζωγράφο Ερατώ Ασπρογέρακα-Βάλβη.

Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλους τους Γεώργιο Ροϊλό, Γεώργιο Ιακωβίδη, Σπύρο Βικάτο, Παύλο Μαθιόπουλο και Νικόλαο Λύτρα (1915-1921).

Παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Πινακοθήκη Δαφνοπούλου στη Λάρισα (1921). Πριν διοριστεί ως δάσκαλος σχεδίου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1925), έβγαζε τα προς το ζην δουλεύοντας σε διαφημιστικό γραφείο. Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα, κυρίως στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, και βρήκε έμπνευση στα φυσικά και αρχιτεκτονικά τοπία.

Εκτός από τη ζωγραφική τοπίου, που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, ζωγράφισε νεκρές φύσεις, γυμνά και πορτρέτα. Ανέπτυξε ένα προσωπικό ιδίωμα σε αρμονία με τις αναζητήσεις της Γενιάς του ’30, συνδυάζοντας μοντερνιστικά στοιχεία με παραδοσιακές φόρμουλες της βυζαντινής και λαϊκής τέχνης. Η ώριμη ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από την έμφαση στην επισημοποίηση και την επίπεδη προοπτική.

Δραστηριοποιήθηκε επίσης στη χαρακτική, εκδίδοντας άλμπουμ όπως Το Σπίτι Σβαρτς στα Αμπελάκια (1928, επανάληψη 1974) και Παιδικά Σχέδια (1933, σε συνεργασία με τον Σπύρο Βασιλείου). Ο τελευταίος βραβεύτηκε στην Έκθεση Internationale des Arts et Techniques στο Παρίσι (1937).

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής δημοσίευσε μονόφυλλα με θέματα από δημοτικά τραγούδια.

Δραστηριοποιούμενος επίσης στη θρησκευτική ζωγραφική, διακόσμησε εκκλησίες, σχεδίασε ψηφιδωτά και φορητές εικόνες και εικονογράφησε θρησκευτικά και λογοτεχνικά βιβλία και σχολικά εγχειρίδια.

Υπήρξε μέλος της Ένωσης Ελλήνων Καλλιτεχνών (1925), συμμετείχε στην επανίδρυση της «Ομάδας Τέχνης» (1930) και συνίδρυσε την ομάδα «Στάθμη» (1950). Μετά το 1959 δίδαξε ελεύθερο σχέδιο στο Τεχνολογικό Ίδρυμα Αθηνών.

Παρουσίασε τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε Πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις μεταξύ των οποίων η Μπιενάλε της Βενετίας του 1934 και 1940 και οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο και της Αλεξάνδρειας το 1959. Αναδρομικές εργασίες του οργανώθηκαν στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Αθηνών το 1961, η Εθνική Πινακοθήκη το 1976 και το Μουσείο Μπενάκη το 2011.

Πέθανε στην Αθήνα το 1977.